Albertus Magnus (pre-1200 - 15 November 1280), was a German Dominican Catholic monk and bishop, and saint of the Catholic Church.
Thomas Aquinas was Albert's primary pupil. In 1248 Albertus was appointed head of studies at the Dominican Order in Cologne. So, together with Thomas, they left Paris for Cologne.
Albertus' writings compiled in 1899 amounted to 38 volumes on subjects of logic, theology, botany, geography, astronomy, astrology, mineralogy, alchemy, zoology, physiology, frenology, justice, law, friendship and love. He assimilated, interpreted, and systematized all of Aristotelian works, from Latin translations and Arabic commentators, in accordance with the Ecclesiastical doctrine. He was one of the main contributors to Aristotle's work.
His main theological work is a commentary on the three volumes of the Books of the Sentences (Magister Sententiarum) of Peter the Lombard.
Ελληνική εκδοχή
Αλβέρτος ο Μέγας (Albertus Magnus) (προ 1200 – 15 Νοεμ. 1280), ήταν Γερμανός καθολικός δομινικανός μοναχός και επίσκοπος, και άγιος της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο Θωμάς ο Ακινάτης ήταν ο βασικός μαθητής του Αλβέρτου. Το 1248 ο Αλβέρτος ορίστηκε επικεφαλής των σπουδών του Τάγματος των Δομινικανών στη Κολωνία. Οπότε, μαζί με τον Θωμά άφησαν το Παρίσι για την Κολωνία. Εκεί συνέχισε τις σπουδές του ο Θωμάς υπό τον Αλβέρτο μέχρι το 1252. Τότε ο Θωμάς επέστρεψε στο Παρίσι για να αναλάβει τα διδασκαλικά του καθήκοντα. Ο Αλβέρτος παρέμεινε στην Κολωνία όπου και ξεκίνησε το μεγάλο του έργο προετοιμασίας μιας παράφρασης του καθενός από τα γνωστά έργα του Αριστοτέλη. Το 1274 καθώς ταξίδευε προς το Συμβούλιο της Λυών, ο Αλβέρτος έλαβε τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του Θωμά του Ακινάτη. Μετά το πέρας του Συμβουλίου της Λυών ο Αλβέρτος επέστρεψε στη Γερμανία και στη συνέχεια ταξίδεψε στο Παρίσι το 1277 όπου και ανέλαβε να υπερασπιστεί το έργο του διάσημου μαθητή του, οι ιδέες του οποίου ετίθεντο υπό αμφισβήτηση στο Πανεπιστήμιο.
Τα γραπτά του Αλβέρτου συγκεντρωμένα το 1899 ανήλθαν στους 38 τόμους σε θέματα λογικής, θεολογίας, βοτανικής, γεωγραφίας, αστρονομίας, αστρολογίας, ορυκτολογίας, αλχημείας, ζωολογίας, φυσιολογίας, φρενολογίας, δικαιοσύνης, νομικής, φιλίας και έρωτα. Αφομοίωσε, ερμήνευσε και συστηματοποίησε το σύνολο των Αριστοτελικών έργων, από Λατινικές μεταφράσεις και Αραβικούς σχολιαστές, σε συμφωνία με το Εκκλησιαστικό δόγμα. Αποτέλεσε ένα από τους κύριους συντελεστές διάδοσης του Αριστοτελικού έργου.
Το κύριο θεολογικό του έργο είναι ένα σχόλιο στους τρεις τόμους των Βιβλίων των Προτάσεων (Books of the Sentences) του Πέτρου του Λομβαρδού (Magister Sententiarum).
Βέβαια η δραστηριότητα του Αλβέρτου είναι κυρίως φιλοσοφική παρά θεολογική. Τα φιλοσοφικά του έργα, οι πρώτοι 6 και ο 21ος τόμος, υποδιαιρούνται σύμφωνα με το Αριστοτελικό σχήμα των επιστημών, και αποτελούνται από ερμηνείες και συμπυκνώσεις σχετικών Αριστοτελικών έργων, με επιπρόσθετη συζήτηση πάνω στα καίρια τότε ζητήματα, και περιστασιακές αποκλίσεις από τις θεωρήσεις του μεγάλου δασκάλου. Ο Αλβέρτος πίστευε ότι η Αριστοτελική προσέγγιση στη φυσική φιλοσοφία δεν αποτελούσε εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας χριστιανικής φιλοσοφικής οπτικής της φυσικής τάξης.
Η γνώση της φυσικής επιστήμης από τον Αλβέρτο ήταν αξιοσημείωτα ακριβής για την εποχή. Η παραγωγή του σε κάθε τομέα ήταν μεγάλη: όχι μόνο παρήγαγε σχόλια και παραφράσεις του όλου Αριστοτελικού corpus, περιλαμβανομένων και των επιστημονικών του έργων, αλλά ο Αλβέρτος τα συμπλήρωσε και τα βελτίωσε. Τα βιβλία του πάνω στη βοτανική, τη ζωολογία και τα ορυκτά περιείχε πληροφορίες από τις αρχαίες πηγές αλλά και αποτελέσματα των δικών του επιστημονικών αναζητήσεων. Αυτές οι αναζητήσεις ώθησαν πολλές από τις ειδικές επιστήμες πέραν της βάσης των κλασικών κειμένων. Στην περίπτωση της εμβρυολογίας, για παράδειγμα, λέγεται ότι πράγματα ελάχιστης αξίας έχουν γραφεί μεταξύ του Αριστοτέλη και του Αλβέρτου, ο οποίος κατάφερε να ταυτοποιήσει όργανα μέσα σε αυγά. Επιπλέον, ο Αλβέρτος εφηύρε αποτελεσματικά ολόκληρες νέες επιστήμες, όπου ο Αριστοτέλης δεν έχει καλύψει κανένα θέμα. Για παράδειγμα, πριν από τον Αλβέρτο, δεν υπήρχε συστηματική μελέτη των ορυκτών. Για το εύρος αυτών των επιτευγμάτων του απονεμήθηκε ο τίτλος Doctor Universalis.
Πολλές από τις εμπειρικές συνεισφορές του Αλβέρτου στις φυσικές επιστήμες έχουν πλέον αντικατασταθεί από νεότερες, αλλά η γενική του προσέγγιση στην επιστήμη είναι εκπληκτικά σύγχρονη. Για παράδειγμα στο De Mineralibus (Book II, Tractate ii, Ch. 1) ο Αλβέρτος υποστηρίζει: "Διότι ο σκοπός της φυσικής επιστήμης είναι όχι μόνο να αποδεχθεί ό,τι έχει παραλάβει αλλά να ερευνά και τις αιτίες των φυσικών πραγμάτων".Επίσης πιστώνεται με την ανακάλυψη του στοιχείου του στοιχείου αρσενικού και είχε πειραματιστεί με το φωτο-ευαίσθητα χημικά, όπως τον νιτρικό άργυρο.
Κατά τους αιώνες μετά τον θάνατό του, ανεφάνησαν πολλές ιστορίες που παρουσιάζουν τον Αλβέρτο ως αλχημιστή και μάγο. Πολλή από τη σύγχρονη σύγχυση πηγάζει από το γεγονός ότι τα μεταγενέστερα έργα του, ειδικά το αλχημικό έργο γνωστό ως ή Experimenta Alberti, είχαν εσκεμμένα αποδοθεί στον Αλβέρτο από τους συγγραφείς τους ώστε να αυξήσουν την επιρροή τους, λόγω της μεγάλης του αποδοχής. Στο De mineralibus, αναφέρεται στη δύναμη των λίθων, αλλά δεν ασχολείται με τη φύση αυτών των δυνάμεων. Τις αποκαλεί απόκρυφες αλλά δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι ο ίδιος προσωπικά αλχημικά πειράματα. Οι φήμες όμως έλεγαν ότι ο Αλβέρτος είχε τελικά ανακαλύψει τη φιλοσοφική λίθο και ότι πέρασε τη γνώση του στον μαθητή του Θωμά τον Ακινάτη. Πουθενά στα γραπ΄τα του ο Αλβέρτος δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο αλλά καταγράφει ότι ήταν μάρτυς της δημιουργίας χρυσού μέσω μεταστοιχείωσης.
Υπάρχει πράγματι μια μεγάλη κλίμακα έργων του ψευδο-Αλβέρτου που ασχολούνται με την αλχημεία, γεγονός που δείχνει τη μεγάλη πίστη των γενεών που ακολούθησαν μετά τον θάνατο του Αλβέρτου, ότι ήταν κύριος της αλχημείας, μιας από τις πιο θεμελιώδεις επιστήμες του Μεσαίωνα. Αυτά περιλαμβάνουν τα έργα Μέταλλα και Υλικά, Μυστικά της Χημείας, η Πηγή των Μετάλλων, η Πηγή των Ενώσεων και η Αρμονία (Concordance) που είναι μια συλλογή Παρατηρήσεων που αφορούν τη φιλοσοφική λίθο και άλλα ζητήματα αλχημείας και χημείας, συγκεντρωμένα υπό τον τίτλο Theatrum Chemicum.
Ο Αλβέρτος θεωρούσε ότι η κατανόηση των ουράνιων επιδράσεων που μας επηρεάζουν μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε τη ζωή μας πιο σύμφωνη με τις χριστιανικές αρχές. Οι αντιλήψεις του για την αστρολογία υπάρχουν στο έργο του Speculum astronomiae (1260) και στα έργα του από το πρώιμο De natura boni μέχρι το τελευταίο του έργο Summa theologiae.
