Gabrielle Émilie Le Tonnelier de Breteuil, Marquise du Châtelet (17 December 1706 - 10 September 1749) was a French natural philosopher, mathematician, physicist and author. Her most notable achievement is the translation and commentary of Newton's Principia (1687). This translation, published after his death in 1756, is still considered the standard French translation today. Her comment includes a profound contribution to Newtonian engineering, such as the postulate of an additional conservation law for total energy , whose kinetic energy is an element.
This led to the emergence of the concept of kinetic energy and its quantitative relationship with the mass and velocity of an object.
Her great philosophical work, Institutions de Physique (Paris, 1740, first edition), was widely circulated, sparked intense controversy, and was reprinted in many languages within two years of its original publication. . He took part in the famous vis viva (live power) debate, which focused on the best way to measure one's body strength and thoughts on conservation principles. Shortly after her death, her ideas were published in the Encyclopédie .
Châtelet also wrote a monograph titled Discours sur le Bonheur , on the nature of happiness and generally and specifically for women. In the preface to the translation of Fable of the Bees , du Châtelet strongly supports women's education, and in particular secondary education, in the same way as it was available to young males in French colleges. By denying women a good education, she argues, society prevents women from excelling in the arts and sciences.
Ελληνική εκδοχή
Η Gabrielle Émilie Le Tonnelier de Breteuil, Marquise du Châtelet (17 December 1706 – 10 September 1749) ήταν Γαλλίδα φυσική φιλόσοφος, μαθηματικός, φυσικός και συγγραφέας. Το πιο αναγνωρισμένο της επίτευγμα είναι η μετάφραση και ο σχολιασμός του Principia του Νεύτωνα (1687). Η μετάφραση αυτή, που εκδόθηκε μετά θάνατον το 1756, θεωρείται ακόμη η τυπική Γαλλική μετάφραση σήμερα. Το σχόλιό της περιλαμβάνει εμβριθή συνεισφορά στη Νευτώνεια μηχανική, όπως το αξίωμα ενός επιπρόσθετου νόμου διατήρησης για τη συνολική ενέργεια, του οποίου η κινητική ενέργεια είναι ένα στοιχείο. Αυτό οδήγησε στην ανάδυση της έννοιας της κινητικής ενέργειας και τις ποσοτικές της σχέσεις με την μάζα και την ταχύτητα ενός αντικειμένου.
Το μεγάλο φιλοσοφικό της έργο, Θεσμοί της Φυσικής (Institutions de Physique) (Paris, 1740, first edition), κυκλοφόρησε ευρύτατα, γέννησε έντονες διαμάχες, και επανεκδόθηκε σε πολλές γλώσσες μέσα σε δυο χρόνια από την αρχική έκδοση. Έλαβε μέρος στην περίφημη διαμάχη της vis viva (ζωντανής δύναμης), που αφορούσε τον καλύτερο τρόπο μέτρησης της δύναμης ενός σώματος και σκέψεις σχετικά με τις αρχές διατήρησης (conservation principles). Λίγο μετά τον θάνατο της, οι ιδέες της εκδόθηκαν στην Encyclopédie.
Η Châtelet έγραψε επίσης μια μονογραφία με τίτλο Λόγος περί της ευτυχίας (Discours sur le Bonheur), πάνω στη φύση της ευτυχίας και γενικά και ειδικά όσον αφορά τις γυναίκες. Στον πρόλογο της μετάφρασης του Fable of the Bees, η du Châtelet υποστηρίζει σθεναρά την εκπαίδευση των γυναικών, και ειδικότερα για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση όπως ήταν διαθέσιμη για τους νεαρούς άρρενες στα Γαλλικά κολλέγια. Αρνούμενοι στις γυναίκες μια καλή εκπαίδευση, υποστηρίζει, η κοινωνία εμποδίζει τις γυναίκες να διαπρέψουν στις τέχνες και τις επιστήμες.
Λόγω της πολύ γνωστής συνεργασίας της και του ρομαντικού της δεσμού με τον Βολταίρο, που εκτάθηκε σε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της, για πολλές γενιές η Du Châtelet ήταν γνωστή ως η ερωμένη και συνεργάτις του. Οι επιτεύξεις και οι επιτυχίες της είχαν επισκιαστεί από εκείνον και σαν αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα συχνά αναφέρεται μόνο στο πλαίσιο της ζωής του Βολταίρου και του πρώιμου Γαλλικού Διαφωτισμού.
Η Du Châtelet αλληλογραφούσε με φημισμένους μαθηματικούς όπως ο Johann II Bernoulli και ο Leonhard Euler, πρώιμοι θεμελιωτές του λογισμού. Επίσης είχε διδαχθεί από τους μαθητές – παιδιά θαύματα του Bernoulli: Pierre Louis Moreau de Maupertuis και Alexis Claude Clairaut. Ο Φρειδερίκος ο Μέγας της Πρωσίας, θεμελιωτής της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου, ήταν μεγάλος θαυμαστής της και αλληλογραφούσε τόσον με την Βολταίρο όσο και με την Du Châtelet τακτικά. Αυτός εισήγαγε την Du Châtelet στη φιλοσοφία του Leibniz στέλνοντάς της τα έργα του Christian Wolff, και η Du Châtelet του έστειλε ένα αντίτυπο των Θεσμών της.
Στα γραπτά της, η Du Châtelet ασκεί κριτική στη φιλοσοφία του John Locke. Η Du Châtelet υποστηρίζει την αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας προϋπόθεσης, καθώς, αν δεν υπάρχει μια τέτοια αρχή, όλη μας η γνώση είναι σχετική. Με αυτόν τον τρόπο η Du Châtelet απορρίπτει την αποστροφή του John Locke για τις έμφυτες ιδέες και τις priori αρχές. Επίσης αντιστρέφει την απόρριψη εκ μέρους του Locke της αρχής της αντίφασης, καθιστώντας την βάση των δικών της μεθοδικών σκέψεων στο έργο της Θεσμοί. Εκθέτει μάλιστα τα επιχειρήματά της υπέρ της αναγκαιότητας των a priori και παγκόσμιων αρχών.
Η μεγάλη συνεισφορά της Du Châtelet ήταν η υπόθεσή της για διατήρηση της ενέργειας, διακριτά από την ορμή (momentum). Κάνοντας αυτό, καθίσταται ιστορικά το πρώτο πρόσωπο που αποσαφηνίζει την ιδέα της κινητικής ενέργειας καθεαυτής αλλά και τη σχέση της με την μάζα και την ταχύτητα, βασισμένη στις δικές της εμπειρικές μελέτες. Εμπνευσμένη από τις θεωρίες του Leibniz, επανέλαβε και δημοσιοποίησε ένα πείραμα αρχικά σχεδιασμένο από τον Willem 's Gravesande, όπου μπάλες ρίχνονταν από διαφορετικά ύψη σε ένα σεντόνι με μαλακό πηλό. Η κινητική ενέργεια κάθε μπάλας – όπως φαινόταν από την ποσότητα του μετατοπιζόμενου υλικού – αποδείχθηκε ανάλογη προς το τετράγωνο της ταχύτητας. Η παραμόρφωση του πηλού βρέθηκε επίσης ανάλογη του ύψους από το οποίο έπεφταν οι μπάλες, ίση με την αρχική δυναμική ενέργεια. Οι προηγούμενοι ερευνητές, όπως ο Νεύτων και ο Βολταίρος, είχαν όλοι πιστέψει ότι η ενέργεια (όπως την φαντάζονταν) ήταν αδιάκριτη από την ορμή (momentum) και συνεπώς ανάλογη με την ταχύτητα, αλλά σύμφωνα με αυτή τη λογική, η παραμόρφωση του πηλού θα έπρεπε να είναι ανάλογη με την τετραγωνική ρίζα του ύψους από το οποίο έπεφταν οι μπάλες.
Ο σωστός τύπος της κλασικής φυσικής είναι:
Ek=1/2.m.u^2, όπου Ek είναι η κινητική ενέργεια ενός αντικειμένου, m η μάζα του και v η ταχύτητά του.
Η ενέργεια επίσης πρέπει να έχει τις ίδιες μονάδες σε κάθε μορφή, είτε κινητική, είτε δυναμική είτε θερμότητα. Το έργο του Νεύτωνα αφορούσε μόνο τη διατήρηση της μηχανικής ορμής (mechanical momentum). Ένα μεγάλο εύρος όμως μηχανικών προβλημάτων είναι επιλύσιμο μόνο αν λάβουμε υπόψη τη διατήρηση της ενέργειας. Η σύγκρουση και η σκέδαση δυο σημειακών μαζών είναι ένα από αυτά. Οι Leonhard Euler και Joseph-Louis Lagrange θεμελίωσαν ένα νέο πλαίσιο για τη μηχανική, χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα της of du Châtelet.
