Galileo / Galileo di Vincenzo Bonaulti de Galilei (15 February 1564 - 8 January 1642) was an Italian astronomer, physicist and engineer, polymath of Pisa. He is a key figure in the Scientific Revolution, considered the father of observational astronomy, the father of the scientific method and the father of modern science.
Galileo studied body kinematics, gravity and free fall, the principle of relativity in motion, inertia, missile motion but also worked on applied science and technology, describing the properties of pendulum and hydrostatic equilibrium, inventing the thermoscope, various kinds of war compasses, and using the telescope for scientific observations of celestial objects.
His contributions to observational astronomy include telescopic confirmation of the lunar phases, observation of Jupiter's four largest satellites, observation of Saturn's rings, and analysis of sunspots.
Support for the solar system and the Copernican system contrasted him to the supporters of the geocentric system, and especially the followers of the Tychonic system at the time. Proponents of the geocentric system justified their view, as Aristotle did in the past, in the absence of any observable stellar variant. The subject was examined by the Sacred Inquiry in 1615, which concluded that heliocentrism was 'crazy and foolish philosophically, and formally heretical as it clearly contradicts many aspects of Bible meanings'.
Galileo later defended his views in his work Dialogue on the Two Main Systems of the World (1632), but in this way he was alienated by his former friend and then Pope Urban II and the Jesuits, who until then supported him. He was tried by the Holy Inquisition, who found him a 'sectarian suspect' and forced him to renounce his opinions. He then went home confined, where he wrote his final work Two New Sciences . There he summarized the work he had done over the last 40 years on two new sciences, now called kinematic and material strength.
Ελληνική εκδοχή
Ο Γαλιλαίος/ Galileo di Vincenzo Bonaulti de Galilei (15 February 1564 – 8 January 1642) ήταν Ιταλός αστρονόμος, φυσικός και μηχανικός, πολυμαθής από τον Pisa. Είναι ένα πρόσωπο κλειδί στην Επιστημονική Επανάσταση, θεωρούμενος πατέρας της παρατηρησιακής αστρονομίας, πατέρας της επιστημονικής μεθόδου και πατέρας της σύγχρονης επιστήμης.
Ο Γαλιλαίος μελέτησε την κινηματική των σωμάτων, την βαρύτητα και την ελεύθερη πτώση, την αρχή της σχετικότητας στην κίνηση, την αδράνεια, την κίνηση των βλημάτων αλλά και εργάστηκε σε θέματα της εφαρμοσμένης επιστήμης και τεχνολογίας, περιγράφοντας τις ιδιότητες των εκκρεμών και της ‘υδροστατικής ισορροπίας’, εφευρίσκοντας το θερμοσκόπιο, διάφορα είδη πολεμικών πυξίδων και χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο για επιστημονικές παρατηρήσεις των ουρανίων αντικειμένων. Οι συνεισφορές του στην παρατηρησιακή αστρονομία περιλαμβάνουν την τηλεσκοπική επιβεβαίωση των φάσεων της Σελήνης, την παρατήρηση των 4 μεγαλύτερων δορυφόρων του Δία, την παρατήρηση των δακτυλίων του Κρόνου και την ανάλυση των ηλιακών κηλίδων.
Η υποστήριξη του ηλιοκεντρισμού και του Κοπερνίκειου συστήματος τον έφερε σε αντίθεση με τους υποστηρικτές του γεωκεντρικού συστήματος, και κυρίως των οπαδών του Τυχώνειου (Tychonic) συστήματος που βρισκόταν τότε στο προσκήνιο. Οι υποστηρικτές του γεωκεντρικού συστήματος, δικαιολογούσαν την άποψή τους, όπως και παλαιότερα ο Αριστοτέλης, στην απουσία κάποιας παρατηρήσιμης αστρικής παράλλαξης. Το θέμα εξετάστηκε από την Ιερά Εξέταση το 1615, η οποία κατέληξε ότι ο ηλιοκεντρισμός είναι ‘τρελός και ανόητος φιλοσοφικά, και τυπικά αιρετικός καθώς σαφώς αντιφάσκει σε πολλά σημεία με τα νοήματα της Αγίας Γραφής’.
Ο Galileo αργότερα υπερασπίστηκε τις απόψεις του στο έργο του Διάλογος σχετικά με τα δύο κύρια συστήματα του Κόσμου (1632), με το οποίο όμως αποξενώθηκε από τον παλαιό του φίλο και τότε πλέον Πάπα Ουρβανό Η’ και τους Ιησουίτες, οι οποίοι μέχρι τότε τον υποστήριζαν. Δικάστηκε από την Ιερά Εξέταση, η οποία τον βρήκε ‘ύποπτο αίρεσης’ και τον υποχρέωσε να ανακαλέσει. Στη συνέχεια τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό, όπου και έγραψε το τελικό του έργο Δυο Νέες Επιστήμες, όπου συνόψισε την εργασία που είχε κάνει τα τελευταία 40 χρόνια στις δυο νέες επιστήμες, που πλέον ονομάζονται κινηματική και αντοχή υλικών.
Tην 22α Φεβρουαρίου του AD 1632 εκδίδεται το μνημειώδες έργο του Γαλιλαίου Διάλογος σχετικά με τα δύο κύρια συστήματα του Κόσμου. Ακόμη, το γεωκεντρικό Πτολεμαϊκό σύστημα ήταν κυρίαρχο επί 2000 χρόνια και το υπερασπίζονταν με μανία οι Αριστοτελικοί έναντι του ηλιοκεντρικού συστήματος που είχε προταθεί λίγα χρόνια πριν από τον Κοπέρνικο με το έργο του Περί της περιστροφής των Ουρανίων Σφαιρών.
Το βιβλίο εκτυλίσσεται σαν μια σειρά συζητήσεων επί 4 ημέρες μεταξύ 2 φιλοσόφων και ενός λαϊκού. Ο Salviati υπερασπίζεται το Κοπερνίκειο σύστημα και παρουσιάζει άμεσα κάποιες από τις θέσεις του Γαλιλαίου, αποκαλώντας τον ‘ο Ακαδημαϊκός’ υπαινισσόμενος τη συμμετοχή του στην Accademia dei Lincei. Ο Sagredo είναι ένας ευφυής άνθρωπος του λαού αρχικά αμερόληπτος και ουδέτερος. Ο Simplicio είναι αφοσιωμένος οπαδός του Πτολεμαίου και του Αριστοτέλη και παρουσιάζει τις κλασικές θέσεις και επιχειρήματα εναντίον του Κοπέρνικου. Ονομάζεται έτσι υπονοώντας τον βασικό σχολιαστή του 6ου αιώνα του Αριστοτέλη Σιμπλίκιο τον Κίλικα, αλλά και επειδή συνηχεί με τον απλοϊκό. Ο χαρακτήρας του Simplicio είναι εμπνευσμένος από τον κύριο Αριστοτελικό αντίπαλο του Γαλιλαίου, τον Cesare Cremonini (1550–1631), τον αστρονόμο συνάδελφό του από την Πάντοβα που αρνιόταν να κοιτάξει μέσα από το τηλεσκόπιο γιατίτο θεωρούσε αναξιόπιστο εύρημα.
«Θα εξετάσω τρία κύρια θέματα. Θα προσπαθήσω αρχικά να δείξω ότι όλα τα πειράματα που μπορούμε να κάνουμε στη γη δεν αρκούν για να καταλήξουμε ότι κινείται, αλλά μπορούν εξίσου αδιάφορα να συμφωνούν είτε με την κίνηση είτε με την ακινησία της. Και ελπίζω μ’ αυτή την ευκαιρία να αποκαλύψω πολλές παρατηρήσεις που ήταν άγνωστες στην αρχαιότητα. Δεύτερο, θα εξετάσω τα ουράνια φαινόμενα, δίνοντας το προβάδισμα στις υποθέσεις του Κοπέρνικου σαν να επρόκειτο να καταδειχτούν απόλυτα νικήτριες, και θα προσθέσω καινούργιες σκέψεις που κάνουν την αστρονομία πιο εύκολη, χωρίς ωστόσο να ανταποκρίνονται σε μια ανάγκη της φύσης. Και τρίτο, θα παρουσιάσω μια επινοητική φαντασίωση. Είχε τύχει να πω, εδώ και πολλά χρόνια, πως το άλυτο πρόβλημα της θαλασσινής παλίρροιας μπορούσε κάπως να φωτιστεί αν παραδεχόμαστε την κίνηση της γης. Αυτό που είχα πει, πετώντας από στόμα σε στόμα, βρήκε σπλαχνικούς πατέρες που το υιοθέτησαν σαν να ήταν παιδί του δικού τους πνεύματος. Για να εμποδίσω, λοιπόν, έναν ξένο οπλισμένο με τα δικά μου όπλα να μπορέσει να με κατηγορήσει ότι δεν παρατήρησα ένα τόσο σημαντικό συμβάν, έκρινα καλό να αποκαλύψω τις πιθανότητες που θα το κάνουν εύλογο αν δεχτούμε ότι η γη κινείται. Ελπίζω πως αυτές οι παρατηρήσεις θα επιτρέψουν στον κόσμο να μάθει ότι, αν άλλα έθνη ταξίδεψαν περισσότερο από μας, ωστόσο εμείς δεν συλλογιστήκαμε λιγότερο από κείνα και αν συνεχίζουμε να επιβεβαιώνουμε την ακινησία της γης και αρκούμαστε να βλέπουμε στην αντίθετη άποψη ένα μαθηματικό παράδοξο, αυτό δεν οφείλεται στην άγνοιά μας για τη σκέψη των άλλων, οφείλεται, μεταξύ άλλων, σε λόγους που μας επιβάλλουν η ευλάβεια, η θρησκεία, η αναγνώριση της θείας παντοδυναμίας και η συνείδηση της αδυναμίας του ανθρώπινου πνεύματος». (Απόσπασμα σε μετάφραση της Μαργαρίτας Κουλεντιανού)
Tην 7η Ιανουαρίου του έτους 1610 ο μαθηματικός, φυσικός και αστρονόμος Galileo Galilei (1564-1642) παρατηρεί για πρώτη φορά με το τηλεσκόπιο του τους 3 από τους 4 βασικούς δορυφόρους του Δία, τον Γανυμήδη, την Καλλιστώ, την Ιώ και την Καλλιστώ, ολοκληρώνοντας την παρατήρηση του 4ου την 13η Ιανουαρίου. Την 7η Ιανουαρίου του 1610 λοιπόν ο Γαλιλαίος ανακάλυψε με το τηλεσκόπιό του αυτό που περιέγραψε ως ‘τρεις απλανείς αστέρες, εντελώς αόρατοι λόγω της μικρότητάς τους’, και τους τρεις κοντά στον πλανήτη Δία, σε μια διάταξη ευθείας που τον διαπερνούσε. Οι παρατηρήσεις του τις επόμενες νύχτες του έδειξαν ότι η αλλαγή των θέσεών τους σε σχέση με τον Δία ήταν ανεξήγητες, αν επρόκειτο πράγματι για απλανείς αστέρες. Την 10η Ιανουαρίου ο Γαλιλαίος πρόσεξε ότι ένας από αυτούς είχε εξαφανιστεί, γεγονός που οφείλετο κατά τη γνώμη του στο ότι είχε κρυφτεί πίσω από τον Δία. Μέσα σε λίγες μέρες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα 3 αυτά ουράνια σώματα περιστρέφονταν γύρω από τον Δία, ήταν δηλαδή δορυφόροι του. Έτσι ανακάλυψε τους 3 μεγαλύτερους δορυφόρους του Δία, ενώ τον 4ο τον ανακάλυψε την 13η Ιανουαρίου. Τους ονόμασε Μεδίκειους αστέρες, προς τιμήν του μέλλοντα πάτρωνά του, Cosimo II de' Medici, Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης, και των 3 αδελφών του. Κατά σύμπτωση οι δορυφόροι αυτοί ανακαλύφθηκαν παράλληλα από τον Γερμανό αστρονόμο Simon Marius (1573-1625) την 8η Ιανουαρίου του 1610, ο οποίος μάλιστα τους έδωσε και τα σημερινά τους ονόματα, στην Mundus Iovialis, εκδοθείσα το 1614.
Ο Γαλιλαίος είχε διαμάχες τόσο με το Marius όσο και με τον μαθητή του Capra, κατηγορώντας τους για λογοκλοπή. Ο Marius υποστήριζε ότι είχε ανακαλύψει τους δορυφόρους του Δία ένα μήνα πριν τον Γαλιλαίο. Σύγχρονες έρευνες απέδειξαν ότι τους είχε όντως ανακαλύψει την 29η Δεκεμβρίου του 1609, αλλά σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, πράγμα που σημαίνει 8η Ιανουαρίου του 1610 με το Γρηγοριανό ημερολόγιο που ακολουθούσε ο Γαλιλαίος, δηλαδή μία ημέρα μετά, σχεδόν ταυτόχρονα.
