Veronica Gambara (30 Nov 1485 - 13 June 1550) is one of the most important poets of the Italian Renaissance.
She was born in Pralboino (near Brescia), Lombardy, into a prominent family, with her aunts well-known poets of the time. She received a comprehensive humanist education, including Greek, Latin, philosophy and theology. In 1502, at the age of 17, he began correspondence with the greatest Petrarchist poet of the time, Pietro Bembo, who became her mentor poet.
Ελληνική εκδοχή
Η Veronica Gambara (30 Νοεμ. 1485 - 13 Ιουν. 1550) είναι μια από τις σημαντικότερες ποιήτριες της Ιταλικής Αναγέννησης.
Γεννήθηκε στο Pralboino (κοντά στην Brescia) της Λομβαρδίας, σε μια εξέχουσα οικογένεια, με τις θείες της γνωστές ποιήτριες της εποχής. Έλαβε μια ολοκληρωμένη ουμανιστική παιδεία, μεταξύ των οποίων, ελληνικά, λατινικά, φιλοσοφία και θεολογία. Το 1502, στην ηλικία των 17, ξεκίνησε αλληλογραφία με τον μεγαλύτερο Πετραρχικό ποιητή της εποχής, τον Pietro Bembo, ο οποίος και έγινε ο ποιητικός της μέντορας.
Το 1509, στην ηλικία των 24, παντρεύτηκε τον 50χρονο χήρο και εξάδελφό της Giberto Ι', κόμη του of Correggio. Υπό την εποτπεία της, η μικρή αυλή του Correggio κατέστη ένα από τα σημαντικότερα φιλολογικά σαλόνια, που επισκέπτονταν μεταξύ άλλων ο Pietro Bembo, ο Ludovico Ariosto και ο Tiziano. Σημαντική στρατηγική επιλογή της ήταν η συμμαχία της με τον ηγέτη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Κάρόλο Ε'.
Προς τιμήν της σας προσφέρω ένα μαδριγάλι της στα ιταλικά με τη μετάφρασή του στα ελληνικά:
SONETTO XXIX.
Oggi per mezzo tuo, Vergine pura,
Si mostra in terra sì mirabil cosa,
Che piena di stupor resta pensosa,
Mirando l'opra, e cede la natura.
Fatto uomo è Dio, e sotto umana cura,
Vestito di mortal carne noiosa,
Restò qual era, e la divina ascosa
Sua essenzia tenne in pueril figura.
Misto non fu, nè fu diviso mai;
Ma sempre Dio e sempre uomo verace,
Quanto possente in ciel, tanto nel mondo.
Volgi dunque ver me, Vergine, i rai
De la tua grazia, e 'l senso mio capace
Fa' di questo misterio alto e profondo.
(Μτφρ. Άννα Γρίβα)
Σήμερα από σένα, αγνή Παρθένε,
στον κόσμο αναφάνηκε πράγμα τόσο θαυμαστό
που η φύση δέος γεμάτη και αμήχανη
κάμπτεται το έργο αυτό θαυμάζοντας.
Άνθρωπος αν και έγινε και με ανθρώπινη φροντίδα,
θνητή σάρκα και δύστυχη φορώντας
έμεινε ό,τι ήταν, και η κρυμμένη
θεϊκή του ύπαρξη κρατήθηκε σε μια μορφή αγοριού.
Αναμειγμένος και χωρισμένος δεν ήτανε ποτέ.
Μα πάντα Θεός και πάντα άνθρωπος αληθινός
κι όσο τον ουρανό κατέχει, τόσο και τον κόσμο.
Στρέψε λοιπόν, Παρθένε, τις ακτίνες
της χάρης σου και κάνε με ικανή
να αισθανθώ αυτό το βαθύ, το υψηλό μυστήριο.
