Johann Wolfgang von Goethe (28 Aug 1749 - 22 Mar 1832) was a homo universalis of the Late Enlightenment, a German playwright, poet, botanist, optician and politician who was very active in Weimar.
The 'passions of the young Verther' have homeopathically triggered an uncontrolled wave of suicides in the country, while 'Faust' has so far been a reference point in man's need for initiation into the secret knowledge and erotic love.
His discussions and various communications during the 1890s with Schiller, Johann Gottlieb Fichte, Johann Gottfried Herder, Alexander von Humboldt, Wilhelm von Humboldt, and August and Friedrich Schlegel are summarized as Weimar Classicism.
Although Goethe's literary work has attracted the most interest, Goethe was a keen scholar of the natural sciences. He wrote many works on morphology (formalism) and color theory.
His theory of colors is the antithesis of the correct scientific Newtonian theory of the nature of light and its analysis in colors of different frequencies. Although he was aware of Newton's theory, he insisted to the end that his views on the composition of colors from different proportions of light and shadow were correct. His theory has many supporters to this day.
Goethe also had a huge private collection of minerals from all over Europe. He had gathered until his death for geological study about 17,800 stone samples.
Goethe also popularized the so-called 'Goethe barometer' using the Torricelli principle. According to Hegel, "Goethe did a lot of meteorology. He was particularly interested in barometric readings .... the important thing is that he gives a comparative table of barometric readings for the whole month of December 1822 in the cities of Weimar, Jena, London, Boston, Vienna, Töpel ... He claims to conclude that the barometric level differs in the same proportion not only in each zone, but it also has the same variability in different heights above sea level. "
Ελληνική εκδοχή
Ο Γκαίτε (Johann Wolfgang von Goethe) (28 Αυγ 1749 -22 Μαρ 1832) ήταν ένας homo universalis του Ύστερου Διαφωτισμού, Γερμανός δραματουργός, ποιητής, βοτανολόγος και πολιτικός που δραστηριοποιήθηκε έντονα στη Βαϊμάρη.
Τα ‘Πάθη του νεαρού Βέρθερου’ προκάλεσαν ομοιοπαθητικά ένα ανεξέλεγκτο κύμα αυτοκτονιών στη χώρα, ενώ ο ‘Φάουστ’ αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς στην ανάγκη του ανθρώπου για τη μύηση στη γνώση και τον έρωτα.
Οι συζητήσεις του και οι διάφορες επικοινωνίες κατά τη δεκαετία του ’90 με τους Schiller, Johann Gottlieb Fichte, Johann Gottfried Herder, Alexander von Humboldt, Wilhelm von Humboldt, and August και Friedrich Schlegel ονομάζονται περιληπτικά ως Κλασικισμός της Βαϊμάρης (Weimar Classicism).
Ας δούμε στο σημείο αυτό την επιστημονική του συνεισφορά.
Η θεωρία του περί των χρωμάτων αποτελεί τον αντίποδα της ορθής επιστημονικά Νευτώνειας θεωρίας για τη φύση του φωτός και την ανάλυση του σε χρωματικές ακτινοβολίες διαφόρων συχνοτήτων. Αν και γνώριζε τη θεωρία του Νεύτωνα επέμεινε μέχρι τέλους στην ορθότητα των απόψεών του για τη σύνθεση των χρωμάτων από διάφορες αναλογίες φωτός και σκιάς. Η θεωρία του έχει μέχρι σήμερα πολλούς υποστηρικτές.
Ο Γκαίτε είχε επίσης μια τεράστια ιδιωτική συλλογή ορυκτών από όλη την Ευρώπη. Είχε μαζέψει μέχρι τον θάνατό του, με σκοπό την ενδελεχή μελέτη της γεωλογίας περί τα 17,800 δείγματα λίθων.
Η επικέντρωσή του στην μορφολογία (morphology) και στην αποκληθείσα αργότέρα από αυτόν ομολογία (homology) [ομοιότητα δομής μεταξύ οργάνων σε διαφορετικές τάξεις ζώων] επηρέασε τους φυσιοδίφες του 19ου αιώνα, αν και ιδέες του των μετασχηματισμών αφορούσαν τη συνεχή μεταμόρφωση των ζωντανών πραγμάτων και όχι σύγχρονες ιδέες του ‘transformisme’ ή της μετάλλαξης των ειδών. Η ομολογία (homology) ή όπως την ονόμασε ο Étienne Geoffroy Saint-Hilaire αναλογία (analogie), χρησιμοποιήθηκε από τον Κάρολο Δαρβίνο ως ισχυρή μαρτυρία της κοινής καταγωγής των ειδών και των νόμων των παραλλαγών. Οι μελέτες του Γκαίτε (κυρίως με το κρανίο ενός ελέφαντα που του δάνεισε ο Samuel Thomas von Soemmerring) τον οδήγησε σε μια ανεξάρτητη ανακάλυψη του ανθρώπινου οστού intermaxillary bone (ενός οστού της πάνω σιαγόνας των αμφιβίων, ερπετών και θηλαστικών) γνωστού επίσης και ως ‘Goethe's bone’, το 1784, το οποίο οι Broussonet (1779) και Vicq d'Azyr (1780) είχαν ανακαλύψει (κάνοντας χρήση διαφορετικών μεθόδων) ενωρίτερα. Αν και δεν ήταν ο μόνος που αμφισβητούσε στον καιρό του την κυρίαρχη άποψη ότι το οστό αυτό δεν υπάρχει στους ανθρώπους, ο Γκαίτε, που θεωρούσε ότι οι αρχαίοι ανατόμοι γνώριζαν για αυτό το οστό, ήταν ο πρώτος που απέδειξε την ύπαρξή του σε όλα τα θηλαστικά.. Το κρανίο του ελέφαντα που οδήγησε τον Γκαίτε στην ανακάλυψη αυτή, υπάρχει ακόμη και εκτίθεται στο Ottoneum στο Kassel, στη Γερμανία.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στην Ιταλία, ο Γκαίτε διατύπωσε μια θεωρία μεταμόρφωσης των φυτών όπου η αρχετυπική μορφή του φυτού βρίσκεται στο φύλλο. Γράφει σχετικά: «από πάνω μέχρι κάτω ένα φυτό είναι όλο φύλλο, ενωμένο τόσο αξεχώριστα με το μελλοντικό μπουμπούκι που το καθένα δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς το άλλο». Το 1790, εξέδωσε την ‘Μεταμόρφωση των Φυτών’. Σαν προπομπός της ιστορίας της εξελικτικής σκέψης, ο Γκαίτε έγραφε στην ‘Ιστορία των Βοτανικών Σπουδών μου’ (1831):
«Η συνεχώς μεταβαλλόμενη έκθεση των φυτικών μορφών που παρακολούθησε επί τόσα χρόνια, ξυπνά όλο και περισσότερο μέσα μου την εξής ιδέα: Οι φυτικές μορφές που μας περιβάλλουν δεν δημιουργήθηκαν όλες μαζί σε μια δεδομένη χρονική στιγμή ώστε μετά να κλειδώσουν σε αυτή τη μορφή που τους δόθηκε… μια επιτυχής κινητικότητα και πλαστικότητα τους επιτρέπει να μεγαλώνουν και να προσαρμόζονται σε πολύ διαφορετικές συνθήκες σε πολύ διαφορετικούς τόπους». Οι βοτανικές θεωρίες του Γκαίτε οφείλονταν εν μέρει στις ίδιες παρατηρήσεις στους κήπους του στη Βαϊμάρη.
Ο Γκαίτε επίσης εκλαΐκευσε το λεγόμενο ‘Goethe barometer’ χρησιμοποιώντας την αρχή του Torricelli. Σύμφωνα με τον Hegel, «ο Γκαίτε ασχολήθηκε πολύ με την μετεωρολογία. Τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι βαρομετρικές αναγνώσεις.... το σημαντικό είναι ότι δίνει ένα συγκριτικό πίνακα βαρομετρικών αναγνώσεων για όλο τον μήνα του Δεκεμβρίου του 1822 στις πόλεις Βαϊμάρη, Ιένα, Λονδίνο, Βοστώνη, Βιέννη, Töpel... Ισχυρίζεται ότι συμπεραίνει από αυτά ότι το βαρομετρικό επίπεδο διαφέρει κατά την ίδια αναλογία όχι μόνο σε κάθε ζώνη, αλλά ότι έχει την ίδια μεταβλητότητα επίσης σε διαφορετικά ύψη πάνω από το επίπεδο της θαλάσσης».
